1 Wg DĄBROWSKIEJ (1982) takson podany omyłkowo z Polski przez MĄDALSKIEGO i CIACIURĘ (1971).
2 Gatunek jako rodzimy w Polsce nie występuje (MĄDALSKI & CIACIURA 1971). Także data SZULCZEWSKIEGO (1951) dotycząca efemerycznego stanowiska w świetle badań DĄBROWSKIEJ (1982) wydaje się wątpliwa.
3 Takson wydaje się być u nas tylko synantropem. DĄBROWSKA (1982) wymienia go z wielu miast Polski. Jego status w Polsce wymaga jednak szczegółowych badań.
4 Gatunek wymieniony w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) z numerem, był taksonem zbiorowym obejmującym również Achillea stricta SCHLEICH. i A. distans WALDST. & KIT. EX WILLD. Pierwszy z taksonów jest wymieniony jako osobny gatunek. Drugi w Polsce nie występuje (MĄDALSKI & CIACIURA 1971).
5 Bardzo szeroko ujęty Aconitum napellus L. (porównaj np. TUTIN 1993 ) obejmuje oprócz typowego A. napellus L. s. s. także A. firmum RCHB. i częściowo z nim konspecyficzny A. callibotryon RCHB. W związku z tym w większości naszych podstawowych opracowań nazwy A. callibotryon RCHB. i A. firmum (RCHB.) GÁYER oraz A. napellus L. traktowano jako synonimiczne lub częściowo synonimiczne. W niniejszym wykazie przyjęto nieco odmienne ujęcie tego bardzo zróżnicowanego kompleksu wydzielając w nim dwa geograficznie zastępcze gatunki tj. zachodnio-europejski A. napellus L. (z kilku podgatunkami) oraz środkowo- i wschodnio-europejski
6 Nowy, rodzimy dla flory polskiej gatunek (NOWAK 1991).
7 Mieszaniec Aesculus hippocastanum L. x A. pavia L.
8 W szerokim ujęciu tego gatunku przyjętym w naszych podstawowych florach obejmuje on właściwą Agrostis canina L. oraz nie wyróżnianą u nas z reguły A. vinealis SCHREB. (= A. coarctata EHRH. EX HOFFM., A. stricta J. F. GMEL., A. canina L. subsp. montana (HARTM.) HARTM.). Tutaj przyjęto wąskie ujęcie A. canina L. – gatunku związanego w naszym kraju z ubogimi torfowiskami niskimi i przejściowymi (rzędy: Caricion canescentis-fuscae i Rhynchosporion albae), występującego w całym kraju, zarówno na niżu jak i w górach. Obok typowej A. canina L. wyróżniono również A. vinealis SCHREB., która jest gatunkiem muraw piaskowych z klasy Sedo-Scleranthetea. Stanowiska tej trawy rozproszone są na całym niemal niżu Polski; w górach nie występuje. Najdalej na południe wysunięte stanowiska notowano w Kotlinie Sandomierskiej (MIREK – dane niepublikowane)
9 Agrostis rupestris ALL. s. l. obejmuje dwa taksony wyróżniane najczęściej w randze podgatunków. Różnią się one stopniem ploidalności i drobnymi cechami kłosków.
10 Wymienione tu trzy podgatunki wyróżniane są w większości flor środkowoeuropejskich, a także w niektórych naszych florach regionalnych i opracowaniach fitosocjologicznych. Ich wzajemne relacje, charakter fitocenotyczny i rozmieszczenie wymagają dalszych krytycznych badań.
11 Komentarz ten sam co przy Agrostis canina L.
12 Opisany przez PAWLUS (1979) z Babiej Góry.
13 Podany z Karkonoszy przez PAWLUS (1981).
14 Nie podany z Polski przez PAWŁOWSKIEGO (1955), obecnie coraz częściej znajdowany w północnej części Polski i w górach (ROSTAŃSKI 1962, ZAJĄC M. 1989, ŻUKOWSKI & PAWLUS 1984).
15 Podany z Pomorza Zachodniego przez ŻUKOWSKIEGO i PAWLUS (1984).
16 Dotychczas w Polsce nie stwierdzony. Może znajdzie się na Pomorzu (PAWŁOWSKI 1955).
17 Nowy dla flory polskiej gatunek podany z Puszczy Białowieskiej przez PAWLUS i SOKOŁOWSKIEGO (1984).
18 Podany z Polski z Puszczy Białowieskiej przez PAWLUS i SOKOŁOWSKIEGO (1984).
19 Podany jako nowy dla Polski przez PAWLUS i SOKOŁOWSKIEGO (1984) z Puszczy Białowieskiej.
20 W niniejszym opracowaniu, idąc za ujęciem Flora Europaea 2 (WALTERS 1968), włączono Alchemilla kotulae PAWŁ. do A. straminea BUSER.
21 W literaturze ogrodniczej niekiedy pod nieprawidłowymi nazwami polskimi: przywrotnik pospolity, p. ostroklapowy.
22 Gatunek synantropijny pochodzący z Alp. Notowany w Tatrach jako "relikt" dawnych doświadczeń pasterskich (PAWŁOWSKI 1956).
23 Gatunek odszukany już na kilku stanowiskach w Polsce, np. w Dołach Jasielsko-Sanockich przez OKLEJEWICZA (1993), oznaczenia potwierdziła M. PAWLUS) oraz ŻUKOWSKIEGO i PAWLUS (1984).
24 Podany z Puszczy Białowieskiej przez PAWLUS i SOKOŁOWSKIEGO (1984).
25 Gatunek według Flora Europaea 2 (WALTERS 1968) włączony do Alchemilla connivens BUSER.
26 Dotąd nie podany z Polski, jednak zdaniem PAWŁOWSKIego (1955), występowanie gatunku na Pojezierzu Mazurskim jest bardzo prawdopodobne.
27 Podany przez PAWLUS (1981) z Bieszczadów Zachodnich.
28 Nazwa nieprawidłowa, używana jednak dość często na określenie szalotki. Dzisiaj ten takson zaliczany jest do Allium cepa L. agg.
29 Synonim powstał z błędnej pisowni nazwy rodzajowej zamiast "Alcea" w polskiej literaturze spotyka się "Althaea", a jest to już nazwa innego rodzaju.
30 Gatunek rodzimy podany ostatnio z terenu Polski przez GŁOWACKIEGO (1991).
31 FREY A. (1974) stwierdziła, że gatunek ten był podawany z Polski przez pomyłkę. Jednak wielu florystów niemieckich podawało go z terenu Polski. Nie można wykluczyć, że autorka nie dotarła do wszystkich zbiorów, które mogą częściowo już nie istnieć. Dlatego gatunek został podany w liście ze znakiem zapytania.
32 Gatunek podany przez PAWŁOWSKĄ (1963) w 10 tomie Flory polskiej na podstawie okazu Rehmana zebranego w okolicy Przemyśla: "Lipowice" [obecnie Lipowica]. Ogólny zasięg taksonu wskazuje, że stanowisko k. Przemyśla jest mało prawdopodobne, chyba jedynie jako synantropijne. Takson można raczej uznać jako nie występujący na terenie Polski.
33 Diploidalny gatunek arktyczno-alpejski wydzielony z szeroko pojętego Anthoxanthum odoratum L. W Polsce notowany w wyższych położeniach Karpat i Sudetów (ROZMUS 1958). Wykazuje zastępczość wysokościową z A. odoratum L. (MIREK, dane niepublikowane).
34 Zostaje tu ujęty wąsko, jako gatunek tetraploidalny. W tym ujęciu pospolity na niżu i w górach po regiel górny.
35 Dobrze kiedyś wyróżnialne podgatunki (KOSTRAKIEWICZ 1959) obecnie, w związku z zaburzeniem ich naturalnych siedlisk ulegają rozmyciu. W badaniach zmienności większość populacji tego gatunku stanowią formy pośrednie między dawniej wyróżnianymi taksonami. Stąd pominięte w obecnym opracowaniu.
36 Gatunek rodzimy podany jako nowy dla flory Polski przez ŻUKOWSKIEGO, LATOWSKIEGO & JACKOWIAKA (1985).
37 Gatunek powstały najprawdopodobniej w wyniku skrzyżowania Arabidopsis thaliana (L.) HEYNH. i Cardaminopsis arenosa (L.) HAYEK, o cechach pośrednich w stosunku do obu rodziców. Z Polski dotychczas nie był podawany. Stwierdzony dopiero ostatnio (O'KANE & MIREK dane niepublikowane).
38 Według SYCHOWEJ (1985a) Flora Polski 4, okazy z Polski oznaczone jako Arabis auriculata LAM. należą do A. recta VILL. Zgodnie z Flora Europaea 1 (JONES 1993) synonimem Arabis recta VILL. jest Arabis auriculata auct., a nie sensu Lamarck.
39 Podana z Pienin przez GUSTAWICZA (1881) i z Tatr (KOTULA 1889-1890). Dane te okazały się błędne (ZARZYCKI 1981, PAWŁOWSKI 1956). Jest to roślina hodowana i niekiedy dziczejąca.
40 Podana w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) z numerem, obecnie włączona do Arabis alpina L. (JONES 1993).
41 Rodzima tylko var. calcigena REHMANN rosnąca w Pieninach, pozostały zasięg w Polsce synantropijny (ŻUKOWSKI 1971).
42 We Florze polskiej 12 (ŻUKOWSKI 1971) inna pisownia nazwy gatunkowej – Artemisia sieversiana WILLD. Podobnie w publikacji ŻUKOWSKIEGO & PIASZYK (1971). Wg Flora Europaea 4 (TUTIN, PERSOON & GUTERMANN 1976) pisownia jak wyżej.
43 W czasie badań terenowych w Polsce południowej znaleziono tylko Arum alpinum SCHOTT & KOTSCHY. Podobnie jest z materiałami zielnikowymi, które można bezspornie oznaczyć. Wszystkie stare daty z tego terenu dotyczą na pewno powyższego gatunku, a nie A. maculatum L. Występowanie A. maculatum L. wymaga w Polsce potwierdzenia (gatunek o wyraźnie zachodniej proweniencji).
44 Takson pochodzenia mieszańcowego, powstały ze skrzyżowania Asplenium trichomanes L. subsp. trichomanes x A. septentrionale (L.) HOFFM., w większości flor europejskich wyróżniany od dawna jako samodzielny gatunek pod nazwą A. germanicum ASCH. & GRAEBN.; niekiedy, jak we Florze polskiej (RACIBORSKI 1919a) z niewłaściwym autorem.
45 Wg Flora Europaea 4 (MERXMÜLLER, SCHREIBER & YEO 1976) takson należący do Aster x versicolor WILLD.
46 Obecnie uważana za odmianę Astilbe chinensis (MAXIM.) FRANCH.
47 Podany w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) z numerem. Rośnie w Tatrach po stronie słowackiej.
48 We Florze polskiej 1 (RACIBORSKI 1919a) pomyłkowo podano skrót nazwiska autora "Nyl." zamiast "Ryl."
49 Status tego taksonu nie jest jasny. Najczęściej uważa się go za utrwalonego mieszańca, którego prawdopodobnymi rodzicami są Avena fatua L. x A. sativa L. (CVELEV 1976).
50 Pozostaje otwartym problemem czy wąskolistne formy szeroko ujętej Avenula planiculmis (SCHRAD.) W. SAUER & CHMELITSCHEK występujące w zbiorowiskach kserotermicznych Polski południowej rzeczywiście należą do tego gatunku, czy też może do A. praeusta (RCHB.) HOLUB.
51 Takson różnie traktowany ze względu na swą rangę. W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) w randze gatunku, a we Florze Polski 4 (SYCHOWA 1985b) jako Barbarea vulgaris R. BR. var. arcuata (OPIZ) FR. We Flora Europaea 1 (Ball 1993) również włączony do Barbarea vulgaris R. Br. Uważamy jednak że zasługuje na rangę gatunku.
52 Podany z Polski, wydaje się nie być składnikiem naszej flory. KUCOWA i TURAŁA-SZYBOWSKA (1985 – Flora Polska 4) ujęły ten takson jako konspecyficzny z Batrachium trichophyllum (CHAIX) BOSCH.
53 Według KUCOWEJ i TURAŁY-SZYBOWSKIEJ (1985 – Flora Polski 4) występowanie tego gatunku na obszarze Polski jest wątpliwe.
54 Takson pochodzenia mieszańcowego, którego formami rodzicielskimi są Betula pendula ROTH i Betula szaferi JENTYS-SZAFEROWA & STASZK. (JENTYS-SZAFEROWA 1967, JENTYS-SZAFEROWA, BIAŁOBRZESKA, TRUCHANOWICZ & WIĘCKOWSKA 1974, STASZKIEWICZ 1986).
55 Patrz STASZKIEWICZ (1986).
56 Podany przez KORNASIA (1953) z Gorców jako nowy dla flory polskiej.
57 Podany przez MIRKA (1984); obecnie należy do jednego z bardziej ekspansywnych, rozprzestrzeniających się kenofitów. Autor wyjaśnia relacje taksonomiczne między Bromus carinatus HOOK. & ARN. a B. willdenowii KUNTH
58 Mieszaniec Bromus hordeaceus L. x B. lepidus HOLMB.
59 Porównaj przypis 57 do Bromus carinatus HOOK. & ARN.
60 W liście efemerofitów (ROSTAŃSKI & SOWA 1986-87) dla Bupleurum odontites L. użyty jest zły synonim B. baldense TURRA. Autor daty, LADEMANN (1937), podaje poprawny synonim – B. fontanesii GUSS. EX CARUEL.
61 Podany z krajów sąsiadujących z Polską. Bardzo prawdopodobne, że znajdzie się u nas.
62 Podany z okolic Dukli przez KNAPPA (1872) oraz przez SZULCZEWSKIEGO (1951) jako efemerofit. Najprawdopodobniej taki jest status tego gatunku w Polsce.
63 Utrwalony mieszaniec międzyrodzajowy Ammophila arenaria (L.) LINK x Calamagrostis epigejos (L.) ROTH.
64 Podgatunki wyróżniane tu w oparciu o ujęcie z pracy MIRKA (1981), przez część badaczy ujmowane w randze odmiany, przez niektórych traktowane jako samodzielne gatunki, zaś przez innych w ogóle nie wyróżniane, w swej typowej postaci są jednostkami bardzo wybitnymi.
65 Szeroko rozprzestrzeniona w umiarkowanej strefie Europy (głównie Zachodniej i Środkowej) i wymieniona w podstawowych florach Camelina microcarpa ANDRZ. to w rzeczywistości C. microcorpa subsp. sylvestris WALLR.) HIITONEN, roślina związana z siedliskami segetalnymi i ruderalnymi oraz murawami kserotermicznymi. Jej status nie jest do końca jasny. Jest ona bądż apofitem muraw kserotermicznych, bądż archeofitem. Natomiast typowa C. microcarpa ANDRZ. subsp. microcorpa jest u nas rzadkim efemerofitem, trafiającym się głównie na siedliskach ruderalnych (MIREK 1981).
66 Wyróżniana niekiedy jako odrębny gatunek Cannabis ruderalis JANISCH. jest jedynie "dziką" formą C. sativa L., nie zasługującą na rangę wyższą niż odmiana lub podgatunek. Tu przyjęto ujęcie z najnowszego wydania Flory Polski (JAGIEŁŁO 1992) oraz Flora Europaea (TUTIN & EDMONDSON 1993), traktując ten takson jako odmianę Cannabis sativa L. var. spontanea VAVILOV.
67 Wyróżniane tu podgatunki były już wymieniane w naszych florach pod różnymi nazwami i w różnej randze (zwykle jako odmiany). Ze względu na ich morfologiczną wybitność wyrażającą się głównie w morfologii liści, obecności lub braku rozłogów oraz wysokości łodygi, potraktowano je tutaj jako podgatunki. Subsp. ovirensis (WULFEN) HEGI & EM. SCHMID jest nieco rzadsza, lecz występuje w całej polskiej części zasięgu gatunku (MIREK & O'KANE – dane niepublikowane)
68 Podany tylko z okolic Będzina (KULCZYŃSKI 1927); od dawna nie odnaleziony (SYCHOWA 1985c).
69 Gatunek znaleziony i oznaczony w materiałach zielnikowych LBL (WAYDA msk.).
70 Carex scandinavica E. W. DAVIES została podana z Polski przez ZAJĄCA (1968) pod nazwą Carex serotina MÉRAT subsp. pulchella (LÖNNR.) OOSTSTR.
71 Wg MEUSELA i KÄSTNERA (1990) takson należy do Carlina acanthifolia ALL. Sprawa nie jest jednak do końca wyjaśniona. Zmienność tego śródziemnomorskiego gatunku nie jest jeszcze dobrze poznana. Do czasu wyjaśnienia wątpliwości warto utrzymać takson występujacy w Polsce jako odrębną jednostkę.
72 Podany omyłkowo z okolic Torunia (ABROMEIT, NEUHOFF & STEFFEN 1898/1940).
73 Podany przez MĄDALSKIEGO i CIACIURĘ (1972) z okolic Rybnika. Z tekstu wynika, że autorzy uważają go za gatunek rodzimy dla Polski. Jest to wg DOSTÁLA (1976) takson o zasięgu pontyjsko-pannońskim. Jego obecność w Polsce oraz status powinny być potwierdzone osobnymi studiami.
74 Podany przez MĄDALSKIEGO i CIACIURĘ (1972) z Wyżyny Małopolskiej bez szczegółowych stanowisk.
75 Podany przez KOBIERSKIEGO (1974). Brak nazwy we Flora Europaea 4 (FERGUSON 1976). Nie wiadomo co to naprawdę za takson.
76 Gatunek ten został zlikwidowany jako takson (ZAJĄC 1974). Formy opisywane jako Cerastium subtetrandrum MURB. są pochodzenia introgresywnego.
77 SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI (1953) podają, że gatunek jest w Polsce rodzimy. Nie wydaje się to prawdopodobne. Jest to takson pochodzący z południowej Europy i często dziczejący. Nie jest rodzimy nawet w krajach położonych na południe od Polski np. w Czechach i Słowacji (DOSTÁL 1989).
78 Podawany błędnie z Polski (KOCZWARA 1960).
79 Podany w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) z numerem. Nie występuje w granicach Polski.
80 Pisownię nazwiska autora podano za BRUMMITT'EM i POWELL'EM (1992). W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) i Florze Polski 4 (KUCOWA 1985a) inna pisownia – Szipcz.
81 Mieszaniec Clematis viticella L. x C. lanuginosa VAN HOUTTE.
82 Mieszaniec Colutea arborescens L. x C. orientalis MILL.
83 Nazwa podana przez ZAJĄC E. U. (1985) jako poprawna nazwa Corydalis cava (L.) SCHWEIGG. & KÖRTE, tymczasem oznacza C. solida (L.) CLAIRV.
84 Przy weryfikacji polskich taksonów z rodzaju Crataegus oparto się przede wszystkim na opracowaniu CHRISTENSENA (1992). Przedstawiona tam koncepcja gatunku wydaje się najbardziej odpowiadać rzeczywistości, a zarazem jest praktyczna.
85 Gatunek północno-amerykańskiego pochodzenia, sadzony i dziczejący w Polsce.
86 Gatunek północno-amerykańskiego pochodzenia, sadzony i dziczejący w Polsce.
87 Gatunek pochodzący z Alp, zadomowiony na Hali Stoły w Tatrach; "relikt" doświadczeń pasterskich z końca ubiegłego i początku bieżącego wieku (MIREK 1995).
88 Wymieniony między innymi z Ojcowa przez MICHALIKA (1978), gdzie autor ma poważne zastrzeżenia do tej daty. Gatunek najprawdopodobniej do Polski zawlekany jako synantrop, nie wiadomo czy zadomowiony.
89 Z terenu Polski podany w ostatnich latach przez MIZIANTY (1988).
90 Takson podany w 1 tomie Flory polskiej (RACIBORSKI 1919b) w ramach opisu zmienności "Orchis latifolius", jako "var. dunensis RCHB. (= baltica KLINGE pro subsp.)". W obecnych granicach Polski potwierdzony na początku lat osiemdziesiątych (BERNACKI 1990).
91 Storczyk ten podany został dla Polski w ostatnich latach przez JAGIEŁŁO (1986). Po rewizji części materiałów zielnikowych okazało się jednak, że okazy oznaczone przez Jagiełło należy poprawnie określić jako formy o warżkach niewyraźnie podzielonych reprezentujące Dactylorhiza majalis agg. i D. x aschersoniana (HAUSSKN.) SOÓ (BERNACKI 1989a).
92 Gatunek podany z Płaskiej w Puszczy Augustowskiej przez JAGIEŁŁO (1991). Informacja wymaga sprawdzenia. Nie jest wykluczone, iż chodzi tu o jedną z form nawiązujących pokrojem do bardzo krytycznego gatunku Dactylorhiza traunsteineri (SAUT.) SOÓ (BERNACKI – dane niepublikowane)
93 Gatunek nie był wyróżniany w polskich florach i kluczach do oznaczania roślin. Został on wyodrębniony z Dactylorhiza maculata s. l. Szczegółowe studium poświęcone kilku cechom różniącym D. fuchsii (DRUCE) SOÓ i D. maculata (L.) SOÓ s. s. opublikowała JAGIEŁŁO (1986-87).
94 Dane o występowaniu gatunku w Polsce opublikowano w raporcie naukowym IB PAN (JAGIEŁŁO M.) w roku 1990, jednak zapowiedziany tam notą bibliograficzną artykuł (podano "w druku") do dzisiaj się nie ukazał.
95 Uwagi jak w przypadku Dactylorhiza lapponica (LAEST. EX HARTMAN) SOÓ.
96 Gatunek ten uznany był za endemit wyspy Uznam (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953). Jego stanowiska znane na podstawie literatury z okolic Świnoujścia znalazły się w naszym kraju po zmianie granic państwowych w 1945 r. i nie zostały nigdy potwierdzone. Gatunek odnaleziono dopiero w połowie lat osiemdziesiątych na Suwalszczyźnie. W przyszłości najwłaściwszym rozwiązaniem wydaje się potraktowanie tego taksonu jako podgatunku w obrębie Dactylorhiza baltica (KLINGE) N. I. ORLOVA (BERNACKI 1989b).
97 Jeden z najbardziej krytycznych gatunków z rodzaju Dactylorhiza. Część jego stanowisk opublikowanych dla terenu Polski to informacje zdecydowanie błędne, sprawdzenie pozostałych wymaga natomiast dalszych badań.
98 Okaz zielnikowy zebrany przez Jaworskiego w Lipowcach pod Przemyślem pochodzi zdaniem KULCZYŃSKIEGO (1927) najprawdopodobniej z ogródka. Ogólny zasięg gatunku wyklucza bowiem jego naturalne występowanie w Polsce.
99 Nazwisko autora niezidentyfikowane, brak w wykazie autorów.
100 Gatunek o charakterze atlantyckim, podawany jako Aira wibeliana SOND. w I tomie Flory polskiej (SZAFER 1919). Według FREYA (1982) nie rośnie w obecnych granicach Polski.
101 Synonim nieprawidłowy z Flory polskiej 2 (KULCZYŃSKI 1921a), co już podano w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953).
102 Dwa poniższe taksony podane przez PACYNĘ (1972), częściowo jako podgatunki Diphasium complanatum (L.) ROTHM. Tu przyjęto dla wszystkich status gatunkowy, podobnie jak czynią to autorzy najnowszych flor ościennych.
103 Gatunek podany z numerem we Florze Polski 4 (SYCHOWA 1985d). Występuje w Tatrach po stronie słowackiej.
104 Utrwalony mieszaniec Drosera rotundifolia L. x D. anglica HUDS.
105 Przywrócono poprawną polską nazwę dla rodzaju Dryopteris: "Nerecznica". Była ona powszechnie używana w XIX w. (por. MAJEWSKI 1894 ), w związku z tym, że gatunki dzisiejszego rodzaju Dryopteris bardzo często zaliczano do rodzaju Nephrodium. Ta z kolei nazwa (pochodząca od gr. nephródes – nerkowaty) została nadana w związku z bardzo charakterystyczną cechą tej grupy paproci – nerkowatym kształtem zawijki. Powtarzająca się w wielu pozycjach literatury polska nazwa rodzaju Dryopteris: "Narecznica", to efekt błędu w pierwszym wydaniu Roślin polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1924), który to błąd, aczkolwiek poprawiony już w erracie do tegoż wydania, powtórzył się w wydaniach powojennych (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953 i dalsze). W związku z popularnością tej standardowej polskiej flory, pisownia rozpowszechniła się. W I tomie Flory polskiej (RACIBORSKI 1919a) nazwy "Nerecznica" użyto dla rodzaju Polystichum.
106 Wybitny gatunek włączany wcześniej do Dryopteris filix-mas (L.) SCHOTT. Z terenu Polski podany przez PIĘKOŚ-MIRKOWĄ (1981).
107 Wyróżniana w naszych florach Dryopteris austriaca (JACQ.) WOYN. (obecnie D. dilatata (HOFFM.) A. GRAY) okazała się taksonem zbiorowym, na terenie Polski reprezentowanym przez dwa odrębne gatunki: diploidalną D. expansa (C. PRESL) FRASER-JENK. & JERMY (D. assimilis S. WALKER) oraz tetraploidalną D. dilatata (HOFFM.) A. GRAY (PIĘKOŚ-MIRKOWA 1979).
108 Ten sam przypis co do Dryopteris dilatata (HOFFM.) A. GRAY.
109 Wybitny gatunek wysokogórski reprezentujący odrębną sekcję w rodzaju Dryopteris. Centrum występowania w Alpach. Podany z jednego, reliktowego stanowiska w Tatrach przez PIĘKOŚ-MIRKOWĄ i MIRKA (1989).
110 Gatunek podany dla flory polskiej przez ŻUKOWSKIEGO (1969).
111 Mieszaniec Epimedium alpinum L. x E. grandiflorum C. MORREN.
112 Mieszaniec Epimedium grandiflorum C. MORREN. x E. pinnatum FISCH.
113 Mieszaniec Epimedium diphyllum LODD. x E. grandiflorum C. MORREN.
114 Gatunek stwierdzony dla Polski po raz pierwszy z okolic Puław przez jego współautora (RYDLO 1989).
115 Gatunek wyodrębniony z Epipactis helleborine s. l. Pewne dane o jego występowaniu w Polsce pochodzą z Tatr Zachodnich (BERNACKI – dane niepublikowane).
116 Gatunek z kręgu Epipactis helleborine s. l. Podany z Polski ze Śląska (REICHLING 1955) co cytuje HOLUB (1970).
117 Mieszaniec między Equisetum fluviatile L. i E. arvense L., pod względem morfologicznym bliższy temu pierwszemu. W większości flor europejskich wyróżniany jako samodzielny gatunek pochodzenia mieszańcowego.
118 Autor gatunku niezidentyfikowany, brak nazwiska w indeksie.
119 We Florze Polski 4 (SYCHOWA 1985e) błąd w pisowni nazwiska autora – Chamell.
120 Według niektórych autorów europejskich dwa nasze wąsko ujęte gatunki Erysimum pieninicum (ZAPAŁ.) PAWŁ. i E. wahlenbergii (ASCH. & ENGL.) SIMONK. są konspecyficzne z E. hungaricum ZAPAŁ. znanym z Karpat i Austrii. W takim ujęciu E. hungaricum ZAPAŁ. byłby elementem składowym flory polskiej. Tu pozostano przy dotychczasowym ujęciu występującym w naszych florach.
121 Endemit Tatr Bielskich (Słowacja) do niedawna nie podawany z Polski. Jego dość obfite synantropijne stanowisko stwierdzono na Hali Gąsienicowej w polskiej części Tatr w latach 1970-tych (PIĘKOŚ & MIREK 1974) i utrzymuje się nadal.
122 Gatunek podany z Polski omyłkowo przez JASIEWICZA (1965) z Bieszczadów Zachodnich. Występuje tam Euphorbia austriaca A. KERN. (ROSTAŃSKI 1992).
123 Gatunek podawany omyłkowo, jest to Euphorbia maculata L. (ROSTAŃSKI 1992).
124 Gatunek podawany z Polski omyłkowo zamiast Euphorbia virgultosa KLOKOV (ROSTAŃSKI 1992).
125 Gatunek bliski Euphrasia picta WIMM. i niekiedy traktowany jako jego podgatunek. Status tego taksonu i jego rozmieszczenie w Polsce wymagają bliższego zbadania.
126 Pozostawiono tu, za Florą polską 11, ujęcie JASIEWICZA (1967), choć zakres, pozycja, ranga i nomenklatura tego taksonu wymagają zmian, których jednak nie można dokonywać bez krytycznego studium. Szczególnie ważna jest relacja tego taksonu do Euphrasia stricta D. WOLFF EX J. F. LEHM. i synonimizacja E. brevipila BURNAT & GREMLI.
127 Ujęcie gatunków w szerokiej grupie Festuca ovina agg. przyjęto za opracowaniem PAWLUS (1985).
128 Dotychczas włączana do szeroko ujętej Festuca rubra L.
129 Dotychczas włączana do szeroko ujętej Festuca rubra L.
130 Gatunek pochodzenia alpejskiego, zadomowiony na jedynym stanowisku w Tatrzańskim Parku Narodowym, jako "relikt" doświadczeń łąkarskich z początków bieżącego stulecia (MIREK 1995).
131 Dotychczas włączana do szeroko ujętej Festuca rubra L.
132 Dotychczas włączana do szeroko ujętej Festuca rubra L.
133 Dotychczas włączana do szeroko ujętej Festuca rubra L.
134 Utrwalony mieszaniec Festuca pratensis HUDS. x Lolium perenne L.
135 Podana we Florze polskiej 12 przez GRODZIŃSKĄ (1971) w randze odmiany (var. virescens WIMM. & GRAB.) przy Filago germanica L. (obecnie F. vulgaris MOENCH). Współcześnie uznawana za gatunek.
136 Mieszaniec Forsythia suspensa (THUNB.)VAHL x F. viridissima LINDL.
137 Drugi, obok diploidalnego G. mollugo L. s. s., gatunek (tetraploidalny) reprezentujący szeroko ujęty G. mollugo L. s. l. We Florze polskiej 11 (KUCOWA 1967) wyróżniany w randze podgatunku jako G. mollugo L. subsp. erectum (HUDS.) SYME.
138 Według KUCOWEJ (1967) we Florze polskiej 11, występowanie tego taksonu w Polsce wątpliwe.
139 Według KUCOWEJ (1967) we Florze polskiej 11, występowanie tego taksonu w Polsce wątpliwe.
140 Gatunek podany w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) z numerem; nie występuje w granicach Polski.
141 MESJASZ-PRZYBYŁOWICZ (1988) uważa, że w Polsce nie występuje Gentianella austriaca (A. KERN. & JOS. KERN.) HOLUB tylko zastępczy takson, który nazwała G. germanica (WILLD.) BÖRNER subsp. tatricola MESJASZ-PRZYBYŁOWICZ subsp. nova.
142 Takson podany z Polski przez MESJASZ-PRZYBYŁOWICZ (1988).
143 Opisany z okolic Krakowa (BERDAU 1859) i podany przez MIRKA (1985) z nową nazwą.
144 Pierwszą pewną informację o występowaniu tego gatunku podał WALTERS (1959) na podstawie okazu zielnikowego Kotuli (w KRAM). Uwagi taksonomiczne wraz z kluczem do oznaczania oraz mapą rozmieszczenia w Polsce podają MIREK i ZAŁUSKI (1986).
145 Mieszaniec Glyceria fluitans (L.) R. BR. x G. plicata FR.
146 Gatunek synantropijny, od dawna notowany w różnych krajach europejskich. W Polsce stwierdzony dopiero niedawno (BABCZYŃSKA-SENDEK & SENDEK 1989).
147 Podgatunek stwierdzony na kilkudziesięciu stanowiskach w Tatrach, poza tym ma on kilka rozproszonych miejsc występowania w Sudetach, na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej i na Lubelszczyźnie (por. też BERNACKI 1991 ) .
148 Gatunek nie podawany przez Flora Europaea 4 (SELL 1976). Zamieszczony w liście na podstawie daty cytowanej przez ROSTAŃSKIEGO i SOWĘ (1986-1987).
149 Status gatunków Helianthus L. w Polsce jest trudny do określenia. Być może niektóre taksony są epekofitami lub nawet hemiagriofitami.
150 Alpejski gatunek omyłkowo podany z Tatr, cytowany przez KULCZYŃSKIEGO (1921b).
151 Nazwa używana w podstawowych dziełach do drugiej wojny światowej.
152 Nazwisko autora niewyjaśnione, stąd niezamieszczone w indeksie.
153 W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) wymieniony z Tatr i okolic Przemyśla. Późniejsze wydanie Flory Polski (SYCHOWA 1985f) w ogóle nie wymienia tego taksonu. Gatunek południowo-wschodnio-europejski; najprawdopodobniej nie rośnie w obecnych granicach Polski.
154 Podgatunek w obrębie Hieracium schultesii F. W. SCHULTZ.
155 Podgatunek w obrębie Hieracium cymosum L.
156 Gatunek nie występuje w granicach Polski.
157 Podgatunek w obrębie Hieracium blyttianum FR.
158 Gatunek nie występuje w granicach Polski.
159 Takson nie występuje w granicach Polski.
160 Podgatunek w obrębie Hieracium cymosum L., prawdpodobnie nie występuje w Polsce.
161 Takson nie występuje w granicach Polski.
162 Podgatunek w obrębie Hieracium atratum FR.
163 Gatunek nie występuje w granicach Polski.
164 Podgatunek w obrębie Hieracium bupleuroides C. C. GMEL.
165 Podgatunek w obrębie Hieracium flagellare WILLD.
166 Podgatunek w obrębie Hieracium lachenalii C. C. GMEL.
167 Gatunek rodzimy, nowoznaleziony dla Polski (BRZEG, KOCZEWSKA & SZKUDLARZ 1988).
168 Takson ten bywa traktowany jako forma w obrębie Hypericum perforatum L. (ROBSON 1968).
169 Rozprzestrzeniający się hemiagriofit na wybrzeżu Zalewu Szczecińskiego (PAWLACZYK & ADAMOWSKI 1991, ZAJĄC, CIACIURA & ZAJĄC 1993).
170 Gatunek podawany z Tatr (okolice Morskiego Oka). Nie był jednak nigdy składnikiem flory polskiej.
171 FREY (1993) zakwestionował co prawda jej występowanie w Polsce ale doniesienie SZELĄGA (1995) wskazuje, że gatunek jest niewątpliwie składnikiem naszej flory.
172 Nazwa "Kortaderia" pisana przez "K" nieprawidłowa, ale często używana jako synonim, szczególnie przez hodowców.
173 Mieszaniec Laburnum alpinum (MILL.) BERCHT. & J. PRESL x L. anagyroides MEDIK.
174 Jedyne dane o występowaniu tego gatunku pochodzą z pierwszej połowy XIX wieku. W zielniku znajdują się okazy z okolic Warszawy (TACIK 1972).
175 Według LATOWSKIEGO (1982) tak oznaczone rośliny okazały się wąskolistnymi formami Lepidium virginicum L.
176 Podobnie jak i w najnowszych wydaniach flor ościennych przyjęto w grupie Leucanthemum vulgare LAM. s. l. podział na gatunki skorelowane ze stopniem ploidalności. Wyróżniono w tej grupie diploidalny L. vulgare LAM. s. s., tetraploidalny L. ircutianum DC. i heksaploidalny L. adustum (W. D. J. KOCH) GREMLI.
177 Przypis jak u Leucanthemum adustum (W. D. J. KOCH) GREMLI.
178 Przypis jak u Leucanthemum adustum (W. D. J. KOCH) GREMLI.
179 Mieszaniec Ligularia dentata (A. GRAY) H. HARA x L. japonica DC.
180 Najczęściej spotyka się formy ogrodowe wymienionych gatunków lub ich mieszańce.
181 Oprócz wymienionych, częściej spotykanych, w uprawie są także inne gatunki i bardzo liczne ich mieszańce.
182 Gatunek w Polsce na pewno tylko synantropijny. Ma obecnie status holoagriofita lub co najmniej hemiagriofita.
183 Gatunek sadzony i samodzielnie się rozprzestrzeniający jako holoagriofit. Podany w tym charakterze przez BORATYŃSKIEGO (1974) z okolic Kazimierza Dln. i Janowca.
184 Gatunek mylnie zaliczony do flory polskiej (OLACZEK 1986-1987).
185 Gatunek kilkakrotnie podawany z Polski przez dawnych florystów najprawdopodobniej tylko przez pomyłkę. Daty te odnoszą się do Lythrum salicaria L.
186 Wg LANKOSZ-MRÓZ (1976) w Polsce występują tylko populacje pośrednie między subsp. inodora (L.) DOSTÁL a subsp. maritima.
187 We Florze polskiej (KOSTRAKIEWICZ 1959) autor Grufsb. zamiast Grufberg – ewidentna pomyłka.
188 W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953 i późniejsze reprinty) wymienia się ten gatunek jako możliwy do odszukania w Polsce. Po 1945 r. stwierdzony jako efemerofit w okolicach Poznania (ROSTAŃSKI & SOWA 1986-1987). Ostatnio jego występowanie w naszych granicach stwierdził PAUL (1994).
189 Podany błędnie w XIX wieku z okolic Krakowa. Gatunek irano-turański, w Polsce nie występuje (KOSTRAKIEWICZ 1959).
190 Mieszaniec Mentha spicata L. EM. L. x M. aquatica L.
191 Mieszaniec Mentha spicata L. EM. L. x M. arvensis L.
192 Mieszaniec Mentha spicata L. EM. L. x M. aquatica L. x M. arvensis L.
193 Mieszaniec Monarda didyma L. x M. fistula L.
194 We Florze polskiej 10, SYCHOWA (1963) jest błąd w skrócie imienia autora – jest T. W. Schmidt – ma być F. W. Schmidt.
195 DOSTÁL (1989) podaje ten podgatunek z Polski – wymaga sprawdzenia.
196 Podany z Polski przez SYCHOWĄ (1975) i PRZYWARĘ (1986-1987).
197 Podany z Polski przez SYCHOWĄ (1975) i PRZYWARĘ (1986-1987).
198 Podany z Polski przez PRZYWARĘ (1986-1987).
199 Podany z Polski przez SYCHOWĄ (1974) i PRZYWARĘ (1986-1987).
200 Najczęściej spotyka się formy ogrodowe poniżej wymienionych gatunków.
201 Gatunek podany błędnie z Tatr polskich (Dolina Kościeliska) przez BERDAUA (1890); na terenie Polski nie rośnie.
202 Mieszaniec Nasturtium microphyllum (BOENN.) RCHB. x N. officinale R. BR. – znaleziony w Polsce tylko na jednym stanowisku (TACIK 1985a) – wymaga dalszych potwierdzeń.
203 Przynajmniej dwa inne gatunki i jednego mieszańca można spotkać u nas w uprawie.
204 Forma ogrodowa, której różne odmiany powstały w wyniku krzyżówek czterech gatunków.
205 Oenothera acutifolia ROSTAŃSKI – przypuszczalnie utrwalony mieszaniec O. subterminalis R. R. GATES x O. rubricaulis KLEB. ?
206 Oenothera albipercurva RENNER EX HUDZIOK – utrwalony mieszaniec O. biennis L. x O. ammophila FOCKE.
207 TACIK (1959) we Florze polskiej 8 podaje Oenothera atrovirens SHULL & BARTLETT za RENNEREM (1938). Dyskusję na temat prawidłowości użycia tej nazwy przeprowadził ROSTAŃSKI i SERWATKA (1968).
208 ROSTAŃSKI (1968, 1975, 1982, 1995) przypuszcza, że gatunek ten może być rodzimy dla Eurazji, a w tym i dla Europy.
209 Oenothera fallax RENNER EM. ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. glazioviana MICHELI IN MART. x O. biennis L.
210 Oenothera hoelscheri RENNER EX ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. salicifolia DESF. EX G. DON x O. rubricaulis KLEB.
211 Oenothera issleri RENNER EX ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. biennis L. x O. oakesiana (A. GRAY) J. W. ROBBINS EX S. WATSON.
212 Oenothera muricata L. s. s. non auct., nomen confusum.
213 Oenothera paradoxa HUDZIOK – przypuszczalnie utrwalony mieszaniec O. salicifolia DESF. EX G. DON x O. subterminalis R. R. GATES ?
214 Oenothera pseudochicaginensis ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. subterminalis R. R. GATES x O. biennis L. ?
215 Oenothera punctulata ROSTAŃSKI & GUTTE – utrwalony mieszaniec O. biennis L. x O. pycnocarpa ATK. & BARTL.?
216 Wg ROSTAŃSKIEGO (1968, 1975, 1982, 1995) rodzimy dla Europy środkowo-wschodniej.
217 Wg ROSTAŃSKIEGO (1968, 1975, 1985) gatunek rodzimy dla flory Europy południowej.
218 Oenothera tacikii ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. suaveolens DESF. EX PERS. x O. rubricaulis KLEB. ?
219 Oenothera wienii RENNER EX ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. rubricaulis KLEB. x O. salicifolia DESF. EX G. DON.
220 Oenothera wratislaviensis ROSTAŃSKI – utrwalony mieszaniec O. canovirens STEELE x O. subterminalis R. R. GATES ?
221 Podana z Krakowa przez RACIBORSKIEGO (1884). Wg Flora Europaea 3 (BALL 1972) jest to takson o nieustalonej pozycji i zagmatwanej synonimice.
222 Takson w obrębie Ophioglossum vulgatum L. zasługujący co najwyżej na rangę odmiany nie ma nic wspólnego z O. azoricum C. PRESL (gatunek skrajnie atlantycki) co uparcie powtarzają za źródłami zagranicznymi autorzy w Polsce.
223 Wszystkie pewne oznaczenia z terenu Polski dotyczą tego podgatunku, obecnie nie można definitywnie wykluczyć występowania u nas podgatunku typowego subp. mascula.
224 Podana z sąsiedztwa Polski.
225 W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) autorem jest Hill. = Hiller. Nazwisko autora zostało zamieszczone przez pomyłkę, gdyż nie ma takiego nazwiska w spisie BRUMMITT'A i POWELL'A (1992).
226 Znacznie rzadziej spotkać można u nas inne gatunki i mieszańce ogrodowe.
227 Takson według WINGEGO (1932) różni się od Papaver rhoeas L. tylko jednym genem. Najprawdopodbniej mieszaniec między P. rhoeas L. a P. dubium L. Tutaj włączony do P. rhoeas L.
228 TUTIN (1968) we Flora Europaea traktuje ten takson jako podgatunek Pastinaca sativa L. W Europie Środkowej takson słabo poznany. Stąd bezpieczniej podać go w randze gatunku.
229 Pospolity zarówno w Tatrach jak i w wyższych pasmach Beskidów oraz w Sudetach gatunek to, wg współczesnych ujęć, Phleum commutatum GAUDIN należący do szeroko ujętego Ph. alpinum L. Takson reprezentuje element arktyczno-alpejski o szerokim rozprzestrzenieniu w Holarktydzie. Drugi wyróżniony takson Ph. rhaeticum GAUDIN, różni się od poprzedniego krótszymi i owłosionymi ośćmi plew. Gatunek ten pochodzenia alpejskiego nie znany dotychczas z Polski; został znaleziony na Hali Stoły, gdzie występuje jako "relikt" dawnych doświadczeń pasterskich (MIREK 1995).
230 Gatunek ten w przeciwieństwie do heksaploidalnego Phleum pratense L. jest diploidem o liczbie chromosomów 2n = 14. W literaturze europejskiej i niektórych polskich opracowaniach wymieniany był zwykle pod nawą Ph. nodosum L. lub, rzadziej, jako Ph. bertolonii DC. Jak wykazał Kováts (1977) obie nazwy odnoszą się do okazów reprezentujących Ph. pratense L. s. s. Tu przyjęto zaproponowaną przez autora nazwę Ph. habbardii D. KOVÁTS. Nie można automatycznie przenosić danych literaturowych odnoszących się do Ph. nodosum L. do omawianego gatunku, ponieważ wiele z nich to źle oznaczone formy Ph. pratense L. o bulwiato rozdętych nasadach dolnych międzywęźli.
231 Gatunek pochodzący z Alp, zadomowiony na Hali Stoły w Tatrach; "relikt" doświadczeń pasterskich z końca ubiegłego i początku bieżącego wieku (MIREK 1995).
232 Traktowany różnie pod względem systematycznym, w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) w randze gatunku, we Florze polskiej 11 (ŻUKOWSKI 1967) jako podgatunek w obrębie Pinguicula vulgaris L. Według Flora Europaea 3 (CASPER 1972) synonim P. vulgaris L.
233 Takson słabo ustabilizowany pochodzenia mieszańcowego między Pinus mugo TURRA x P. sylvestris L. (STASZKIEWICZ 1993).
234 Gatunek pochodzący z Alp, zadomowiony na Hali Stoły w Tatrach; "relikt" doświadczeń pasterskich z końca ubiegłego i początku bieżącego wieku (MIREK 1995).
235 Podana z Karkonoszy bez bliższego określenia stanowiska przez BUSCHMANN'A. Nie wykluczone, że rosła także na Górnym Śląsku, bowiem podawna przez ZAPAŁOWICZA (1906) "Poa alpina D. flavescens" Z Suchej Góry pod Tarnowicami należy do Poa badensis HAENKE (materiał rewidowany przez T. TACIKA). Nie ma jednak pewności czy etykieta na tym materiale zielnikowym nie została pomylona.
236 Pod tą nieprawidłową nazwą wymieniono we Florze polskiej 1 (SZAFER 1919) Poa granitica BRAUN-BLANQ.
237 Wyróżniony w obrębie Poa nemoralis L. – subsp. carpatica V. JIRÁSEK jest wybitnym wysokogórskim taksonem znanym między innymi z Tatr.
238 Gatunek bliski Poa alpina L. stwierdzony ostatnio w Tatrach (TACIK, MIREK – dane niepublikowane).
239 Pozycja taksonomiczna tego gatunku i jego występowanie w obecnych granicach Polski budzą wątpliwości. Podany ogólnie z Puszczy Białowieskiej – trudno jednak orzec, czy z polskiej jej części. SOKOŁOWSKI (1995) nie wymienia tego gatunku. Brak także jakichkolwiek nowszych danych potwierdzających jego występowanie w naszym kraju.
240 Takson krytyczny w obrębie którego wyróżniono szereg drobnych form (ZAJĄC A. 1992).
241 Takson z kręgu drobnych form Polygonum aviculare L. (ZAJĄC A. 1992).
242 Mieszaniec Populus nigra L. "Italica" x P. laurifolia LEDEB.
243 Naturalny mieszaniec Populus alba L. x P. tremula L. – poza naturalnym zasięgiem często wysadzany.
244 Gatunek podany jako nowy dla Polski przez JACKOWIAKA i LEMBICHA (msk.).
245 Według Flory Polski 4 (KUCOWA 1985b) oraz Flora Europaea 1 (TUTIN & AKEROYD 1993) takson traktowany jako Pulsatilla halleri (ALL.) WILLD. subsp. slavica (G. REUSS) ZÄMELIS. Ranga gatunku wydaje się bardziej właściwa (por. PAWŁOWSKI 1956, GOLIÁŠOVÁ 1980, 1981).
246 Takson traktowany różnie pod względem systematycznym: w Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) jako gatunek, we Florze Polski 4 (KUCOWA 1985b) w randze podgatunku w obrębie Pulsatilla patens (L.) MILL.; we Flora Europaea 1 (TUTIN & AKEROYD 1993) włączony do Pulsatilla patens (L.) MILL. subsp. patens.
247 Występowanie tego podgatunku w Polsce wymaga potwierdzenia.
248 Niezidentyfikowany autor synonimu. Taksonomów o nazwisku Gmelin było kilku.
249 Nazwa gatunkowa podana we Florze polskiej 3 (PACZOSKI 1927) odnosi się do Ranunculus platanifolius L.
250 Z apomiktycznej grupy Ranunculus auricomus L. s. l. zamieszczono w opracowaniu jako pełnoprawne gatunki tylko dwa taksony szerzej uznane w Europie, a mianowicie R. binatus KIT. EM. JASIEWICZ oraz R. subtatricus JASIEWICZ.
251 Takson apomiktyczny w obrębie którego JASIEWICZ (1956) opisał cały szereg gatunków. Dano je w nawiasach kwadratowych, gdyż cechy na podstawie których zostały wyróżnione nie są uważane w systematyce tej grupy za znaczące. Do czasu przeprowadzenia nowoczesnej rewizji nie powinny być brane pod uwagę w pracach florystycznych.
252 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
253 Podany przez MIRKA (1991) z północnej granicy Tatrzańskiego Parku Narodowego. Status tego gatunku w naszej florze wymaga dalszych badań.
254 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
255 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
256 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
257 Gatunek alpejski, w Polsce nie występuje. Nazwa Ranunculus montanus WILLD. powszechnie używana w literaturze polskiej, odnosi się do R. pseudomontanus SCHUR.
258 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
259 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
260 We Florze Polski 4 (KUCOWA & TURAŁA-SZYBOWSKA 1985), podany omyłkowo z Gąsienicowej Turni (Tatry). Występuje po stronie słowackiej.
261 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
262 Patrz przypis do Ranunculus auricomus L. s. l.
263 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
264 Patrz przypis przy Ranunculus cassubicus L. s. l.
265 Podany jako nowy dla flory polskiej przez MIZIANTY (1979).
266 Mieszaniec Rorippa palustris (L.) BESSER x R. sylvestris (L.) BESSER – wymaga potwierdzenia, czy występuje w Polsce.
267 Włączona przez TACIKA (1985b) do Rorippa x armoracioides (TAUSCH) FUSS w randze odmiany var. cracoviensis (ZAPAŁ.) TACIK.
268 Mieszaniec Rorippa amphibia (L.) BESSER x R. palustris (L.) BESSER.
269 Według niektórych autorów nazwa ta odnoszona jest do mieszańca Rorippa x erythrocaulis BORBÁS = R. amphibia (L.) BESSER x R. palustris (L.) BESSER (TACIK 1985b).
270 Rosa majalis HERRM. posiada również odmianę hodowaną i często dziczejącą – cv. Foecundissima.
271 Z wyjątkiem kilku płciowych gatunków takich jak Rubus idaeus L., R. chamaemorus L. i R. saxatilis L. wszystkie nasze krajowe jeżyny należą do podrodzaju Rubus L. reprezentowanego w Środkowej Europie wyłącznie przez apomikty mieszańcowego pochodzenia. Apomiksja, głównie fakultatywna, hybrydyzacja, a zwłaszcza rozszczepienie cech mieszańców prowadzą do ogromnej różnorodności form, których klasyfikacja nasuwa poważne problemy. W niniejszym opracowaniu, zgodnie z zaakceptowaną ogólnie koncepcją agamicznego gatunku w rodzaju Rubus (WEBER 1977), za gatunki uznano jedynie formy ustabilizowane, możliwe do wyodrębnienia pod względem morfologicznym, rozprzestrzenione w terenie, których krańcowe stanowiska są oddalone od siebie o co najmniej 20-30 km. Wszystkie jeżyny zajmujące mniejszy areał, a tym bardziej reprezentowane przez pojedyncze rośliny lub grupy powstałe drogą wegetatywnego rozmnażania, uważane są za biotypy lokalne, które nie powinny być brane pod uwagę w opracowaniach taksonomicznych.
272 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
273 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
274 Lokalny biotyp.
275 Lokalny biotyp.
276 Lokalny biotyp.
277 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
278 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
279 Lokalny biotyp.
280 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
281 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
282 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
283 Lokalny biotyp.
284 Gatunek błędnie wymieniony z Polski
285 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
286 Lokalny biotyp.
287 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
288 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
289 Lokalny biotyp.
290 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
291 Lokalny biotyp.
292 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
293 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
294 Lokalny biotyp.
295 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
296 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
297 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
298 Lokalny biotyp.
299 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
300 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
301 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
302 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
303 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
304 Lokalny biotyp.
305 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
306 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
307 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
308 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
309 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
310 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
311 Lokalny biotyp.
312 Lokalny biotyp.
313 Lokalny biotyp.
314 Lokalny biotyp.
315 Lokalny biotyp.
316 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
317 Lokalny biotyp.
318 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
319 Lokalny biotyp.
320 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
321 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
322 Lokalny biotyp.
323 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
324 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
325 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
326 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
327 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
328 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
329 Lokalny biotyp.
330 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
331 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
332 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
333 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
334 Lokalny biotyp.
335 Lokalny biotyp.
336 Lokalny biotyp.
337 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
338 Lokalny biotyp.
339 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
340 Lokalny biotyp.
341 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
342 Lokalny biotyp.
343 Lokalny biotyp.
344 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
345 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
346 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
347 Lokalny biotyp.
348 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
349 Lokalny biotyp.
350 Lokalny biotyp.
351 Lokalny biotyp.
352 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
353 Lokalny biotyp.
354 Lokalny biotyp.
355 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
356 Lokalny biotyp.
357 Lokalny biotyp.
358 Lokalny biotyp.
359 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
360 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
361 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
362 Lokalny biotyp.
363 Lokalny biotyp.
364 Lokalny biotyp.
365 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
366 Gatunek błędnie wymieniony z Polski.
367 Lokalny biotyp.
368 Lokalny biotyp.
369 Takson podany przez TACIKA (1992) wymaga dalszych badań, ranga gatunku wydaje się zbyt wysoka.
370 Wymieniany jako gatunek przez TACIKA (1992). Takson krytyczny tak jeśli idzie o cechy go wyróżniające, jak i o stosunek do Rumex alpestris JACQ. Wymaga dalszych badań by znaleźć się na liście gatunków rodzimych flory polskiej.
371 Mieszaniec Rumex aquaticus L. x R. hydrolapathum HUDS. – TACIK (1992).
372 Takson podany przez TACIKA (1992) wymaga dalszych badań, ranga gatunku wydaje się zbyt wysoka.
373 Podany błędnie z Pienin przez Bośniackiego (ZARZYCKI 1981).
374 We Florze Polski 3 (JASIEWICZ 1992) podano Sagina apetala ARD. i S. ciliata FR. jako osobne gatunki, tymczasem są to synonimy.
375 Mieszaniec Salix babylonica L. x S. alba L.
376 Takson zasługuje co najwyżej na rangę odmiany i wówczas synonimem Salix arenaria L. i S. arenaria L. subsp. arenaria jest S. repens L. var. argentea (SM.) WIMM. & GRAB. (wg MEIKLE 1989).
377 Mieszaniec Salix babylonica L. x S. fragilis L.
378 "Relikt" dawnych doświadczeń łąkowo-pasterskich znany z Doliny Kościeliskiej, gdzie niegdyś był wysiewany (PAWŁOWSKI 1956). Obecnie gatunek wyraźnie wycofujący się.
379 Rozmieszczenie, siedliska oraz status gatunku w Polsce scharakteryzowano w pracy MANDECKIEJ i MIRKA (1996).
380 Podany błędnie przez KOTOWICZA (1874) z okolic Biecza. W Polsce nie występuje (PIĘKOŚ 1971).
381 Z szeroko ujętej grupy Senecio doria L. podano dotychczas z Polski S. umbrosus WALDST. & KIT. (KARCZMARZ & SAŁATA 1984, CZARNECKA, KUCHARCZYK & MIREK 1993). Podany w odrębnej pracy przez FIJAŁKOWSKIEGO S. doria L. został uznany przez KARCZMARZA i SAŁATĘ l.c. oraz CZARNECKĄ, KUCHARCZYKA i MIRKA l.c. za S. umbrosus WALDST. & KIT.. Ostatnio GRULICH i HODÁLOVA (1994) uznali rośliny tatrzańskie za S. umbrosus WALDST. & KIT. s. s. natomiast okazy z lubelszczyzny zaliczyli do S. macrophyllus M. BIEB. – gatunku przez niektórych nie wyróżnianego lecz włączanego do nieco szerzej ujętego S. umbrosus WALDST. & KIT. W niniejszym wykazie zastosowano ujęcie GRULICHA i HODÁLOVEJ l.c.
382 Patrz przypis przy Senecio macrophyllus M. BIEB.
383 Podana z Pienin przez HERBICHA (1860). ZARZYCKI (1981) datę tę uważa za mało prawdopodobną. W Tatrach tylko po południowej stronie. Gatunek nie jest składnikiem flory polskiej.
384 Gatunek odnaleziony ostatnio w Bieszczadach Zachodnich tuż koło grzbietowej ścieżki turystycznej (wiadomość ustna B. ZEMANEK).
385 HAWKES & EDMONDS (1972) we Flora Europaea 3 traktują ten takson jako Solanum nigrum L. subsp. nigrum.
386 Nie wyjaśniono, który Neumayer jest autorem nazwy i nazwisko to nie jest umieszczone w wykazie.
387 Podany z Pienin przez GABRIELIAN (1976).
388 Prawdopodobnie takson nie występujący w Polsce. Sprawdzone dotąd materiały w zielnikach były mylnie oznaczone. Nie wykreślono z listy gatunków występujących w Polsce, tylko dlatego, że nie ma pewności czy sprawdzono wszystkie materiały zielnikowe.
389 W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) tylko nazwisko "Presl" – nie wiadomo, o którą z osób o tym nazwisku chodziło autorom.
390 Przypis jak wyżej.
391 Mieszaniec Spiraea thunbergii SIEBOLD x S. x multiflora ZABEL.
392 Mieszaniec Spiraea albiflora ZABEL x S. japonica L. F.
393 W Roślinach polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) błąd literowy w nazwisku stąd pojawił się tam autor "Blaze".
394 Mieszaniec Syringa vulgaris L. x S. persica L.
395 Gatunki rodzaju Taraxacum ujęte w nawias kwadratowy i opatrzone przypisem nie zostały przez TACIKA (1980) uznane za pewne składniki flory Polski. Przypisy zawierają konkretne wątpliwości i uwagi autora.
396 Według TACIKA (1980) bardzo podobne okazy zebrano w Krakowie ale ich przynależność do tego gatunku nie jest pewna.
397 Według TACIKA (1980) okazy przypominające ten gatunek znaleziono koło Krakowa.
398 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Krakowa podobnego do tego gatunku wymaga sprawdzenia.
399 Według TACIKA (1980) może być identyczny ze znalezionym u nas Taraxacum spiculigerum RAIL., wówczas obowiązywałaby nazwa T. araneosum DAHLST. jako wcześniejsza.
400 Według TACIKA (1980) do tego gatunku należą prawdopodobnie okazy zebrane u podnóża Tatr.
401 Według TACIKA (1980) jest możliwe, że do tego gatunku należą okazy z okolic Krakowa.
402 Według TACIKA (1980) oznaczenie podobnego do tego gatunku okazu z Krakowa niepewne.
403 Według TACIKA (1980) jedna z roślin zebrana na Pogórzu Karpackim przypomina ten gatunek.
404 Według TACIKA (1980) oznaczenie wymaga sprawdzenia.
405 Według TACIKA (1980) (za Kääntönenem) okaz z Bolechowic przypomina ten gatunek.
406 Według TACIKA (1980) okaz z okolic Krakowa nietypowy (wg. Kääntönena) ; oznaczenie niepewne.
407 Według TACIKA (1980) występowanie w okolicach Krakowa bardzo prawdopodobne.
408 Według TACIKA (1980) podany ogólnikowo przez Doll'a.
409 Według TACIKA (1980) oznaczenie podobnego do tego gatunku okazu z Opatkowic koło Krakowa niepewne.
410 Według TACIKA (1980) występowanie tego gatunku w Polsce bardzo prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
411 Według TACIKA (1980) oznaczenia przypominających ten gatunek okazów z Tatr niepewne.
412 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Miechowskiego podobnego do tego gatunku – niepewne.
413 Według TACIKA (1980) podany ogólnikowo przez Doll'a.
414 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z terenu Krakowa wymaga sprawdzenia.
415 Według TACIKA (1980) brak danych o występowaniu w Polsce, jest tylko mapka Doll'a, na której zasięg obejmuje N i W Polskę.
416 Według TACIKA (1980) roślina zebrana na Plantach Krakowskich zbliżona do tego gatunku.
417 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z Niepołomic podobnych do tego gatunku wymagają sprawdzenia.
418 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu zebranego w pobliżu Ogrodu Botanicznego w Krakowie niezupełnie pewne.
419 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
420 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne choć nie potwierdzone.
421 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Krzeszowic, podobnego do tego gatunku – niepewne.
422 Według TACIKA (1980) okaz z Libertowa przypominający ten gatunek wymaga sprawdzenia.
423 Według TACIKA (1980) okazy z okolic Krakowa przypominają ten gatunek.
424 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z okolic Krakowa, przypominającego ten gatunek – niepewne.
425 Według TACIKA (1980) do tego gatunku mogą należeć okazy zebrane w Tatrach i na Podtatrzu; oznaczenie jednak niepewne – brak kwiatów.
426 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne, lecz nie potwierdzone.
427 Według TACIKA (1980) okaz zebrany w Podgórzu w Krakowie podobny do tego gatunku.
428 Według TACIKA (1980) przytaczającego opinię Kääntönena okaz z Przegorzał k. Krakowa bardzo podobny do tego gatunku.
429 Według TACIKA (1980) oznaczenie podobnego do tego gatunku okazu z Krzeszowic wymaga sprawdzenia.
430 Według TACIKA (1980) okaz z Zabierzowa podobny do tego gatunku, oznaczenie wymaga sprawdzenia.
431 Według TACIKA (1980) mapka Doll'a daje niepewne informacje, poza tym brak danych o występowaniu w Polsce.
432 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Podgórek Tynieckich wymaga sprawdzenia.
433 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce nie potwierdzone, choć możliwe.
434 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Zabierzowa przypominającego ten gatunek – niepewne.
435 Według TACIKA (1980) niektóre okazy tatrzańskie przypominają ten gatunek, ale do pewnego oznaczenia brak roślin kwitnących.
436 Według TACIKA (1980) występowanie prawdopodobne zwłaszcza na północy, ale brak danych.
437 Według TACIKA (1980) podobne do tego gatunku okazy zebrano w Tatrach bez kwiatów; oznaczenie niepewne.
438 Według TACIKA (1980) 2 stanowiska z Krakowa, gdzie zebrano podobne do tego gatunku okazy wymagają sprawdzenia.
439 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów podobnych do tego gatunku z okolic Wieliczki są niepewne ze względu na brak owoców.
440 Według TACIKA (1980) podobne do tego gatunku okazy z Podtatrza zbierano późno – oznaczenie niepewne.
441 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Krakowa przypominającego ten gatunek – niepewne.
442 Według TACIKA (1980) okaz z Plant w Krakowie jest zbliżony do tego gatunku.
443 TACIK (1980) zebrał okaz podobny do tego gatunku w Piekarach k. Tyńca.
444 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazów z Woli Justowskiej podobnych do tego gatunku niepewne.
445 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce jest bardzo prawdopodobne ale na razie brak danych.
446 Według TACIKA (1980) występowanie prawdopodobne lecz brak danych.
447 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Krakowa, podobnego do tego gatunku jest niepewne – okaz nietypowo rozwinięty.
448 Według TACIKA (1980) roślina uprawiana u nas podczas ostatniej wojny ale nie wiadomo, czy zachowała się gdzieś w stanie zdziczałym.
449 Według TACIKA (1980) oznaczenie podobnego do tego gatunku okazu z Krakowa wątpliwe.
450 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazu z okolic Krakowa podobnego do tego gatunku – niepewne.
451 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
452 Według TACIKA (1980) znany tuż spoza N i NE granic Polski – najprawdopodobniej występuje i u nas.
453 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z okolic Nowego Targu zbliżonego do tego gatunku – niepewne.
454 Według TACIKA (1980) Doll podał go z Polski, ale w szerokim ujęciu tzn. z Taraxacum obscurans (DAHLST.) G. E. HAGLUND i T. psammophilum (G. E. HAGLUND) SAARSOO & G. E. HAGLUND.
455 Według TACIKA (1980) zbliżony do tego gatunku okaz z Bieżanowa wymaga sprawdzenia.
456 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
457 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce bardzo prawdopodobne lecz dotychczas nie odszukany.
458 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce jest bardzo prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
459 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Ogrodzieńca podobnego do tego gatunku – niepewne.
460 Według TACIKA (1980) okaz z Krakowa przypominający ten gatunek wymaga sprawdzenia.
461 Według TACIKA (1980) ten gatunek przypomina okaz z Mydlnik k. Krakowa.
462 Według TACIKA (1980) oznaczenia podobnych do tego gatunku okazów z okolic Krakowa wymagają sprawdzenia.
463 Według TACIKA (1980) oznaczenie podobnego do tego gatunku okazu z Plant Krakowskich – niepewne.
464 Według TACIKA (1980) (opinia Kääntönena) okaz zebrany na Pogórzu Karpackim najprawdopodobniej należy do tego gatunku.
465 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Podgórek Tynieckich pod Krakowem wymaga sprawdzenia.
466 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Pleszowa k. Krakowa niezupełnie pewne.
467 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej nie sprawdzone.
468 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazów z Gorców tymczasowe – brak materiałów porównawczych.
469 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz niepotwierdzone.
470 Gatunek zbiorowy. Jego ujęcie w Roślinach polskich odpowiada szerokiemu rozumieniu Handel-Mazzettiego. W niniejszym wykazie przyjęto wąskie ujęcie zarówno Taraxacum obliquum (FR.) DAHLST. s. s. jak i sekcji Obliqua DAHLST. Ani T. obliquum (FR.) DAHLST. s. s. (Mniszek rurkojęzyczkowy) ani drugi spodziewany T. platyglossum RAUNK. (Mniszek płaskojęzyczkowy) nie zostały dotychczas podane z Polski (TACIK 1980), choć ich znalezienie na północy w pasie nadmorskim jest wysoce prawdopodobne.
471 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz brak pewnych danych.
472 Według TACIKA (1980) okazy z Tatr podobne nieco do tego gatunku są nietypowe, stąd ich oznaczenie niepewne.
473 Według TACIKA (1980) (opinia Kääntönena) jeden z okazów zebranych w Krakowie może reprezentować ten gatunek.
474 Według TACIKA (1980) przynależność niejasna.
475 Według TACIKA (1980) przynależność do tego gatunku okazów zebranych w okolicach Krakowa nie jest jasna.
476 Według TACIKA (1980) przynależność okazu z Krakowa do tego gatunku wymaga wyjaśnienia.
477 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazów zebranych w Krakowie – niepewne.
478 Według TACIKA (1980) tu najprawdopodobniej należy okaz z Błoń Krakowskich, ale zebrany został w zbyt wczesnym stadium, co utrudnia pewne oznaczenie.
479 Według TACIKA (1980) do odszukania wzdłuż brzegu Bałtyku.
480 Według TACIKA (1980) tu zapewne należą okazy z Zabierzowa pod Krakowem – jednakże zbyt szczupły materiał zielnikowy nie pozwala na pewne oznaczenie.
481 Według TACIKA (1980) oznaczenie niepewne.
482 Według TACIKA (1980) (opinia Kääntönena) okazy z Zabierzowa zbliżają się najbardziej do tego gatunku.
483 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz brak danych.
484 Według TACIKA (1980) zarówno wyróżnianie tego gatunku jak i przynależność do niego okazów z okolic Krakowa – niepewne.
485 Według TACIKA (1980) (za Kääntönenem) oznaczenie okazu z Miechowskiego wymaga sprawdzenia.
486 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu zebranego w Gorcach niepewne.
487 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Krakowskiego Ogrodu Botanicznego – niepewne.
488 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z Gorców i Krakowa – niepewne.
489 Według TACIKA (1980) występowanie prawdopodobne lecz nie ma pewnych danych.
490 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazów z Zabierzowa nie jest pewne.
491 Według TACIKA (1980) okaz z okolic Chrzanowa – "niepewny".
492 Według TACIKA (1980) oznaczenia z Krzeszowic i Bronowic niepewne.
493 Według TACIKA (1980) okazy z okolic Rabsztyna zbliżają się najbardziej do tego gatunku.
494 Według TACIKA (1980) oznaczenia niepewne.
495 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazów z Czarnej Wsi – niepewne.
496 Według TACIKA (1980) stanowiska z Krakowa niepewne.
497 Według TACIKA (1980) występowanie w okolicy Kluczy k. Olkusza wymaga sprawdzenia.
498 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z Wyżyny Krakowsko-Częstęstochowskiej niepewne.
499 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazu z Opatkowic wątpliwe.
500 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
501 Według TACIKA (1980) oznaczenia z Krakowa niepewne.
502 Według TACIKA (1980) okazy z Rękawki i Nowego Targu podobne do szwedzkich przedstawicieli tego gatunku.
503 Według TACIKA (1980) oznaczenie niepewne, wymagany obszerniejszy materiał.
504 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
505 Według TACIKA (1980) oznaczenie wymaga sprawdzenia.
506 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce bardzo prawdopodobne.
507 Takson podany z Polski przez KIRSCHNERA et al. (1993).
508 Według TACIKA (1980) nie jest jasne, czy okazy z okolic Krakowa należą do tego gatunku, czy też bliskiego mu Taraxacum pannulatiforme DAHLST.
509 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z Krakowa nie są pewne.
510 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce możliwe, ale niepotwierdzone.
511 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z okolic Krakowa niepewne.
512 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce możliwe, a stare dane błędne lub wątpliwe.
513 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nieudokumentowane.
514 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z okolic Olkusza wymagają sprawdzenia.
515 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
516 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
517 Według TACIKA (1980) oznaczenia okazów z Polski zbliżonych najbardziej do tego gatunku, wymagają sprawdzenia.
518 Według TACIKA (1980) okazy z okolic Krakowa nie miały owoców, stąd oznaczenie niepewne.
519 Według TACIKA (1980) tu mógłby należeć jeden z okazów zebranych w Krakowie – ze względu jednak na niekompletność materiału – oznaczenie niepewne.
520 Według TACIKA (1980) oznaczenie materiałów z Gorców niepewne.
521 Według TACIKA (1980) oznaczenie okazów z Krakowa niepewne.
522 Według TACIKA (1980) przez niektórych uznawany za konspecyficzny z Taraxacum monochroum G. E. HAGLUND, T. firmuliforme MARKL. i T. orphnocephalum DAHLST.& OHLSEN; w wąskim ujęciu (przyjętym we Florze polskiej) odrębny od wyżej wymienionych. W takim przypadku brak podstaw do podawania go z terenu Polski.
523 Według TACIKA (1980) należy tu prawdopodobnie okaz z Krakowskiego Ogrodu Botanicznego – oznaczenie wymaga jednak sprawdzenia.
524 Według TACIKA (1980) przynależność do tego gatunku okazów z Gorców i Krakowa wymaga wyjaśnienia.
525 Według TACIKA (1980) jeden z okazów zebranych w Krakowie przypomina ten gatunek – zebrany został jednak w stanie uniemożliwiającym pewne oznaczenie.
526 Według TACIKA (1980) tu mógłby należeć jeden z okazów zebrany na Pogórzu Karpackim – (opinia Kääntönena); niekompletność okazów nie pozwala na pewne oznaczenie.
527 Według TACIKA (1980) występowanie w Polsce bardzo prawdopodobne lecz nie potwierdzone.
528 Gatunek najprawdopodobniej nie jest składnikiem flory polskiej.
529 Gatunek wymieniony jako efemerofit (ROSTAŃSKI, SOWA 1986-1987). Według niepublikowanych danych Z. Mirka i K. Turały-Szybowskiej holoagriofit siedlisk łęgowych.
530 Rodzimy tylko w Karkonoszach, inne stanowiska w Polsce synantropijne.
531 Rodzaj Thymus L. został ujęty za PAWŁOWSKIM (1967). Rodzaj ten do Flora Europaea 3 opracował JALAS (1972). Ujęcia taksonomiczne tego autora zupełnie nie przystają do wyróżnień stosowanych do materiału z Europy Środkowej.
532 Według PAWŁOWSKIEGO (1967), Flora polska 11, takson ten nie występuje w obecnych granicach Polski.
533 PAWŁOWSKI (1967) uważa go za przynależny do Thymus carpaticus ČELAK.
534 Gatunek podany błędnie z Tatr Polskich (Dolina Kościeliska) przez BERDAUA (1890); na obszarze Polski nie rośnie.
535 Niezidentyfikowany autor nazwy (Koch).
536 Z Europy Środkowej podano szereg drobnych taksonów mieszczących się w zmienności Trapa natans L. Potraktowano je jako synonimy. Wartość taksonomiczna tych wyróżnień niepewna.
537 Gatunek uprawiany w Polsce tylko w odmianie var. majus BOISS.
538 Według ŻUKOWSKIEGO (1974) gatunek w Polsce nie występuje.
539 Według OCKENDON'A (1976) Flora Europaea 4 traktowany jako Valeriana officinalis L. subsp. collina (WALLR.) NYMAN. co K. Rostański uważa za błędne (informacja ustna).
540 Gatunek znaleziony w 1994 roku w Bieszczadach Zachodnich (Wołosate) przez F. Krahulca z Průhonic k. Pragi.
541 Według OCKENDON'A (1976) Flora Europaea 4 traktowany jako Valeriana dioica L. subsp. simplicifolia (REICHENB.) NYMAN. co K. Rostański uważa za błędne (informacja ustna).
542 Występowanie gatunku na terenie Polski wymaga potwierdzenia (TACIK 1963) Flora polska 10.
543 Rozmieszczenie, częstość i siedliska wszystkich trzech gatunków reprezentujących dawną Veronica hederifolia L. s. l. w Polsce (V. hederifolia L. s. s., V. sublobata M. A. FISCH., V. triloba OPIZ) scharakteryzowano w pracy CIEŚLAK i MIRKA (1996).
544 Gatunek najprawdopodobniej nie występuje w Polsce.
545 Przypis ten sam, co w przypadku Veronica hederifolia L. s. s.
546 Przypis ten sam, co w przypadku Veronica hederifolia L. s. s.
547 Podana dla Polski przez MIRKA i FISCHERA (1986).
548 Gatunek podany przez ROTHMALERA (1994) jako Viola suavis M. BIEB. Według ZABŁOCKIEGO (1947) nazwa nieprawidłowa. Przyjmujemy uzasadnienie Zabłockiego i pozostawiamy dawną nazwę.
549 Niezidentyfikowany autor synonimu.
550 Takson zawiera również Zannichellia pedicellata (WAHLENB. & ROSSEN) FR., jako podgatunek. Jest to takson nie wyróżniany w nowszych florach, o niejasnej pozycji systematycznej.
551 W wyróżnionych podgatunkach subsp. lutescens odpowiada Gentianella praecox (A. KERN. & JOS. KERN.) HOLUB, zaś subsp. carpatica (WETTST.) HOLUB i subsp. tatricola RONNIGER odpowiadają w przybliżeniu zaproponowanej przez MESJASZ-PRZYBYŁOWICZ subsp. tatricola – patrz przypis przy Gentianella austriaca (A. KERN. & JOS. KERN.) HOLUB
552 Środkowoeuropejskie flory w obrębie nagich form Leontodon hispidus L. wyróżniają trzy równoległe podgatunki tj. subsp. hastilis (L.) RCHB., subsp. opimus W. D. J. KOCH, i subsp. hyoseroides WELW. – wszystkie występują u nas. Tu potraktowano je jako odmiany w obrębie szerzej ujętego subsp. hastilis (L.) RCHB.
553 Gatunek rozprzestrzeniony u nas m.in. na wyżynach Polski południowej (MIREK & PAUL npbl). Od typowego Symphytum officinale L. różni się między innymi kremowożółtymi (nie białymi!) kwiatami i liczbą chromosomów.
554 Gatunek zbiorowy, którego nomenklatura budzi poważne wątpliwości. W ujęciu Roślin polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) odpowiada sekcji Alpina G. E. HAGLUND (TACIK 1980).
555 Drobny ale bardzo wybitny gatunek, z szeroko ujętej sekcji Palustria DAHLST., w której zajmuje izolowaną pozycję.
556 Jedyny na obszarze Polski, bardzo wybitny przedstawiciel sekcji Leptocephala SOEST.
557 Typowy Taraxacum fontanum HAND.-MAZZ. EM. SOEST, będący typem sekcji Fontana SOEST, w Polsce nie rośnie. W szerokim ujęciu m.in. Roślin polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) odpowiada całej sekcji Fontana SOEST.
558 Nomenklatura tego zbiorowego gatunku nie jest dość jasna. W ujęciu Roślin polskich (SZAFER, KULCZYŃSKI & PAWŁOWSKI 1953) odpowiada sekcji Erythrosperma DAHLST. EM. LINDB.
559 W szerokim ujęciu jest taksonem zbiorowym, odpowiadającym sekcji Alpestria SOEST.
560 W ujęciu Roślin polskich jest to gatunek zbiorowy odpowiadadjący w przybliżeniu sekcji Vulgaria DAHLST.
561 W szerokim ujęciu odpowiada zbiorowemu gatunkowi Taraxacum palustre (LYONS) SYMONS s. l. w rozumieniu Handel-Mazzettiego i T. palustre (LYONS) LAM. & DC. w Roślinach polskich. W wąskim ujęciu jest jednym z kilkunastu drobnych gatunków sekcji Palustria rosnących w naszym kraju (TACIK 1980).
562 Jedyny i bardzo wybitny przedstawiciel sekcji Erythrocarpa HAND.-MAZZ. EM. SOEST znany z obecnych granic Polski.
563 Jedyny podany dotychczas z Polski, przedstawiciel sekcji Spectabilia DAHLST.
564 W odróżnieniu od tetraploidalnej, niżowej Vaccinium uliginosum L. ten diploidalny, cyrkumborealno-arktyczno-alpejski takson występuje u nas w bażyniskach, borówczyskach i murawach wysokogórskich (MIREK – dane niepublikowane).
565 Status Viola porphyrea R. UECHTR. wymienionej z polskiej części Karkonoszy i relacja tego taksonu do bliskiej V. collina BESSER wymaga szczegółowych badań.
566 Niewyróżniany zwykle w Polsce wybitny takson z pokrewieństwa Viola canina L.
567 Gatunek pospolity w Polsce, podany po raz pierwszy przez JASIEWICZA (1965).
568 Podany przez SOKOŁOWSKIEGO (1981).
569 Gatunek pochodzenia mieszańcowego. Jego rozmieszczenie w Polsce wymaga dalszych badań (PIĘKOŚ-MIRKOWA – dane niepublikowane).